Lot widokowy nad Himalajami, spacer po Kathmandu, dzień 20

Dziś mieliśmy wczesną pobudkę - budzik zadzwonił o 5 rano, ale wczoraj znowu mieliśmy zmianę czasu i w Nepalu oznacza to jeszcze wcześniej niż 5 rano w Indiach. Niedługą chwilę później znaleźliśmy się na lotnisku, aby odbyć lot widokowy nad Himalajami - najprostszy sposób aby zobaczyć gołym okiem, z w miarę niewielkiej odległości spektakularny Mount Everest. Myśleliśmy, że nie będzie wielu chętnych na lot z Kathmandu do Kathmandu, jak to widziało na biletach, a tu i ku mojemu zaskoczeniu małe, stare turbo-śmigłowe samoloty ustawiały się do startu jeden po drugim. Do naszej maszyny weszło 17 osób, dwóch pilotów i stewardessa. Fotele usytuowane były w taki sposób, że każdy siedział przy oknie (szyby były tak podrapane, że ciężko było zrobić zdjęcie), nam dodatkowo widok zasłaniało skrzydło i silnik, ale mieliśmy okazję kilka razy przejść się do kabiny pilotów, zobaczyć panoramę gór w pełnej okazałości. Lot okazał się świetnym pomysłem i był warty każdej chwili i powieściowej złotówki. Emocje towarzyszące podziwianiu takich niesamowitych widoków są po prostu nie do opisania...

Później, po locie, śniadanko w hotelu i w drogę na miasto. Spacerując po klimatycznych uliczkach można skupić się na podziwianiu ich uroku, bo nikt nikogo nie zaczepia, nie ma naganiaczy, ruch uliczny jest spokojny, ponoć kradzieże kieszonkowców zdarzają się wyjątkowo rzadko, tubylcy nie mają też nawyku oszukiwania wszystkich, a w szczególności turystów (co jest nagminne w Indiach). Nasze zauroczenie Nepalem trwa, staje się też chyba coraz silniejsze... 

Spacer zakończyliśmy na starówce, gdzie wczoraj zwiedzanie przerwał nam obfity deszcz. Architektura tych starych świątyń jest po prostu bajeczna - wygląda jak nie z tej ziemi. Byliśmy też na dziedzińcu Kumari Bahal - Świątyni Żywej Boginii. Niestety tym razem jej nie wypatrzyliśmy - będziemy próbować dalej. Na zdjęcie też nie ma co liczyć, bo jest to surowo zabronione, a lepiej nie wdawać się w dyskusję z armią uzbrojonych po zęby ochroniarzy. 

Kolejno, już taksówką, udaliśmy się do świątyni małp.  Zastanawia mnie, jak to się dzieje, że w takich ubogich krajach udało się ujednolicić kolory transportu publicznego, co w Polsce jak widać jest nie do przeprowadzenia. W Indiach nawet wszystkie riksze motorowe są w każdym dużym mieście jednakowej barwy, różnej dla różnych rejonów. Kończąc dygresję na temat taksówek, a powracając płynnie do świątyni małp, jest to miejsce niezwykle urokliwe. Nie będę tu już wypisywał przymiotników, aby nie zanudzać czytelników, a idealnym dokończeniem mojej myśli są załączone poniżej zdjęcia.

Pozdrawiam,

/B